Covenant – Modern Ruin

In Nederland is gothicmuziek, en dus ook de cybergothic, jammer genoeg lang niet zo’n grote subcultuur als in Duitsland en België. Waarschijnlijk komt dat omdat de gabber en hardstyle hier populair waren in de jaren negentig. Toen het Zweedse trio Covenant (die overigens niets van doen heeft met de Nederlandse rockband The Covenant) rond 1995 bekend werd, was hun sterkte namelijk dat ze een soort melancholische trance maakten. De associatie met Scooter lag echter teveel op de loer om het in Nederland serieus te kunnen nemen, ook al was het eigenlijk behoorlijk goed. In de jaren daarna is Covenant steeds meer gaan aanschurken tegen de grens tussen duistere dance en pop, en is de band zelfs uitgegroeid tot een van de grootsten in het genre. Nummers als “Dead Stars”, “Ritual Noise”, “Der Leiermann”, “We Stand Alone” en “Call The Ships To Port” zijn dansvloerknallers bij cybergothicfeesten als Cyberia in Tivoli, maar op 3FM zul je ze waarschijnlijk nooit horen. In 2006 leek na het album Skyshaper het einde van Covenant bezegeld; bandlid Clad Nachmanson had er geen zin meer in, maar de Duitser Daniel Myer (Haujobb, Architect, Destroid) nam een jaar later graag diens plaats in. Nu na vier jaar pas op de plaats Covenants nieuwste, zevende album Modern Ruin verschijnt, is dus de voornaamste vraag: is het even goed? Mjoah. Het is eerder beter gedaan, maar het is wel precies wat je verwacht, bij tijd en wijle wat experimenteel (in de vorm van wat rare noise) en ook live kan de band prima ermee de boer op. Echt speciaal is het album voor Covenant-begrippen echter ook niet, en een nieuwe legendarische Cyberia-floorfiller zit er waarschijnlijk niet in; “Lightbringer” is vooral een luisterding en niet zo’n sterke single (al leent-ie zich wel weer voor remixes), “Get On” rockt diep maar mist variatie, “Wir Sind Die Nacht” op CD2 klinkt wat steriel (ook in de remixen) en en in de rustigere nummers associeer je de stem van Eskil Simonsson onwillekeurig met een soort depressief-elegante Pet Shop Boys. Het concept en de productie zijn zoals altijd verzorgd, maar de liedjes zijn wat te voorspelbaar. Ronduit schandalig wat dat betreft is het fraaie nummer “The Road”, dat wel héél erg lijkt op een van de grootste hits van VNV Nation, nota bene net zo’n belangrijke band in hetzelfde muziekgenre. Covenant is groot genoeg om ermee weg te komen, maar het is wel een teken aan de wand dat de steevast in keurig pak gestoken groep muzikaal gezien inwisselbaar begint te worden.

mij=Synthetic Symphony / SPV / Suburban