Nicole Atkins – Mondo Amore

Raar maar waar: het nieuwe album van Nicole Atkins is al uit in Amerika, maar voor Europa is nog geen distributeur gevonden. Dat wordt dus importeren, want Mondo Amore, het tweede album van de in New Jersey geboren zangeres, is een juweel van een gebroken-hart-plaat. Nicole laat zich nog het best vergelijken met een ouderwetse torch-singer; zingen terwijl je emotioneel in puin ligt over volle arrangementen. Ook op Mondo Amore is niet beknibbeld op strijkers, dramatische piano’s, gitaren, gastzangers (Jim James van My Morning Jacket) en percussie. En daar mag Atkins dan lekker overheen galmen. Ze schuwt zowel het grote gebaar als de grote woorden niet, neem War is Hell, wat eenvoudig in een La Cage aux Folles-achtige musical zou passen. De gitaren loeien dan weer stevig in “You Come to Me”, in “This is For Love” wordt geknipoogd naar Lee Hazlewood. “Cry Cry Cry” is overtuigende witte soul, en single “Vultures” een hinkstapspringende wals die aan PJ Harvey ten tijde van To Bring You My Love doet denken. Adele bracht eerder een album uit met dezelfde onderwerpkeus. Ook mooi, maar mede vanwege haar leeftijd heb je bij de Britse eerder het gevoel dat die lul van een vriendje haar een paar keer flink aan het janken heeft gekregen. Mondo Amore is volwassenen-verdriet. Nagels tot aan de kootjes afgekloven. Getwijfeld over een lang touw en een stevige boom. Liters goedkope alcohol om de pijn te verdoven. Zulk verdriet. Als je geen tranen uit je hart voelt druipen nadat Nicole voor het laatst ‘Wish I could’ve told you goodbye’ heeft gezucht in de emotionele uitwringer “The Tower”, dan gaat het al veel te lang veel te goed met je.

mij=Razor & Tie