Hoeveel Russische hardrockbands kent u? Als het er zelfs maar één is, dan bent u een kenner. Des te opmerkelijker is de gastenlijst die het Russische Pushking voor dit album heeft weten te strikken, vooral via producer Fabrizio Grossi. Elk nummer heeft bijzondere gasten, maar ik zal er een paar noemen: Billy Gibbons (ZZ Top), Nuno Bettencourt (Extreme), Paul Stanley (Kiss), Glenn Hughes, Jorn Lande, Alice Cooper, Steve Lukather en Steve Vai. ´Een paar’ zei je, Prikkie? Ja, want dit is niet eens de helft, kijk maar. Pushking heeft uit vijftien albums backcatalogue geput voor songs en daar een sterrenensemble bijgehaald om een internationale doorbraak´te bewerkstelligen. De enorme lijst aan gasten maakte me toch enigszins sceptisch. ´Sleep er maar genoeg bekende namen bij en het scoort wel.´ En ja, het krijgt met al deze zangers en gitaristen toch iets van een tribute-albumsfeertje. Maar tegelijkertijd zijn de songs stuk voor stuk uitstekende classic-rockanthems, waarmee ook elke Westerse band tevreden zou zijn. Luister maar eens naar de feestrocker “Kukarracha”, Glenn Hughes´ magnifieke zang in “Why Don´t You?” of het waanzinnige Gary Moore-achtig gitaarwerk van Joe Bonamassa in “Tonight”. Commercieel verantwoord, maar vooral hele lekkere, goed uitgevoerde en geproduceerde rockers. Gaat dit pet project van Pushkingopperhoofd Koha de band echt die internationale doorbraak bezorgen? Ik heb mijn twijfels, daarvoor is de eenmalige inbreng van Grote Namen te belangrijk. Tegelijkertijd toont Pushking aan meer klassesongs te hebben dan andere bands ooit voor elkaar krijgen. Ze hebben in hiermee elk geval een dijk van een album in hun achterzak.
mij=Edel
4 reacties