Smashing Pumpkins – Teargarden By Kaleidyscope Volume 2: The Solstice Bare

Smashing Pumpkins - Teargarden By Kaleidyscope Volume 2: The Solstice BareDrie jaar na zijn comeback-album Zeitgeist gooit Billy Corgan het weer over een andere boeg. Het lijkt hem maar niet te lukken om de magie te pakken. De magie die de Smashing Pumpkins hadden in de beginjaren, wie heeft Siamese Dream of Mellon Collie and the Infinite Sadness nou niet in z’n kast staan? Nu probeert Billy het weer, uiteindelijk zonder enig origineel bandlid, daar schijnt er bij elk nieuw project eentje van af te vallen. Teargarden By Kaleidyscope is een project van 44 nummers die per stuk gratis via de website worden vrijgegeven. We zijn inmiddels aangekomen bij nummer 8 en een tweede EP. De eerste EP (de eerste vier nummers) greep terug naar de jaren 70. De tweede EP lijkt meer gericht te zijn op het winnen van nieuw publiek. Met “The Fellowship” probeert Corgan de meezingers op de hand te krijgen met ‘are you with us, or against us’, een opruiende tekst waar Muse meer kaas van heeft gegeten in “Uprising”. Het radiovriendelijke “Freak” heeft een fijn refrein en Billy gooit er zelfs nog een lollig ‘lalalalalaa’ in. De overige twee nummers “Tom Tom” en “Spangled” voelen wat speels en licht aan, misschien moet je daar echt vaker naar luisteren om die te kunnen waarderen. Het tijdperk van de Smashing Pumpkins is voorbij, maar dat wisten we al. Wat overblijft is een goedbedoeld project dat drijft op nostalgie.


mij=Bertus

2 reacties

  1. Peermans

    Vanaf Ava Adore is het bergafwaarts. Jammer! Rest ons de genialiteit van Siamese Dream en Mellon Collie, aangevuld met The Aeroplane Flies High, de collector boxset met veel B-sides en rarities die gedurende Siamese en Mellon Collie gemaakt zijn. Staan veel bijzonderde nummers op!
    Helemaal eens met mijn voorganger. In de 90s was ik een groot Pumpkins-fan, maar met Zeitgeist kan ik helemaal niets meer en wat er daarna uitkwam… Freak heb ik inmiddels tientallen keren gehoord op Kink FM, maar het kwartje wil maar niet vallen wel. Het is wel de sound van toen, maar de begeestering is ver te zoeken.
    Een aardige EP weer. lang niet het beste van Billy Corgan maar hij begint weer op niveau te komen na het behoorlijk telleurstellende Zeitgeist.
    toegegeven, Siamese Dream en Mellon Collie staan hier nog ver boven absoluut en dat niveau wordt waarschijnlijk ook niet meer gehaald (Siamese Dream sowieso niet), maar ook minder goede albums kunnen hele goed liedjes bevatten.
    Freak kan ik zeer waarderen en de vorige EP vond ik in het geheel fijn in het gehoor liggen (al mis ik Jimmy Chamberlin bij elke drumnoot).
    Ik durf te tekenen vor nog 10 jaar Billy Corgan!
    Peer

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven