Bij het beluisteren van cd´s vallen me al snel associaties met andere bands in. Logisch, als je zoveel cd´s beluistert als ik. Handig ook, want je kunt zo in een recensie redelijk snel duidelijk maken wat een lezer kan verwachten. Bij nadere beluistering gaan dan steeds meer verschillen opvallen met die associaties die ik eerst had. De zang heeft iets eigens, de solo´s zijn opmerkelijk goed of de productie voegt iets toe. Bij beluistering van White Widdow gebeurde iets onverwachts: ik vond het alleen maar steeds méér op mijn associatie lijken. Deze Aussies klinken opmerkelijk veel als Santers, een Canadese AOR-band uit de jaren tachtig. Dat begint bij zanger Jules, die een vrijwel identieke stem heeft als Rick Santers (die later ook opdook bij Triumph) en ook nog eens dezelfde zanglijnen gebruikt. Op White Widdows MySpacepagina staat een heel rijtje invloeden, maar Santers staat er niet tussen. Dat mag opmerkelijk heten, want het album klinkt alsof ze bij de productie de discografie van Santers naast zich hadden staan:”Zó moet het klinken!” Dat is dus gelukt. Rudimentaire maar prominente toetsenpartijen, drums met de nodige eighties echo zonder dat het teveel wordt, een basgitaar die vooral de zanglijnen volgt, strakke riffy gitaarpartijen met veel ´lucht´ ertussen en songs die redelijk poppy zijn maar door de uitvoering wel rocksongs blijven. Nou brengt Santers sinds 1986 alleen nog verzamelaars uit, dus White Widdow vult een leegte op. En verdomd goed, eerlijk gezegd. Het klinkt als een verloren opname uit de jaren tachtig, maar dan wel een die ook nu nog het ontdekken waard is. Ken je Santers niet, beluister White Widdow eens om te horen hoe dat klinkt. Ken je Santers wel, beluister White Widdow eens voor de nostalgie. Ik heb me in elk geval vermaakt, en ga Santers maar eens opzetten. De jaren tachtig zijn niet voorbij, ze worden gewoon dunnetjes overgedaan…
mij=AOR Heaven / Rough Trade
2 reacties