Ik las ergens dat Dave Grohl zich bij het maken van dit album voor het eerst bevrijd voelde van de last van Nirvana. En vervolgens lees je bij de nieuwe cd dat Krist Novoselic op een nummer heeft meegebast en dat de productie door Nevermind-producer Butch Vig is gedaan. Right. Maar eerlijk gezegd snap ik die hele vergelijking sowieso niet. Nirvana was in de eerste plaats precies de juiste band op het juiste tijdstip en daar komt ook een enorme smak mazzel aan te pas. Maar ik moet zeggen: dit is de eerste Foo Fighters-plaat sinds The Colour And The Shape die me weet te verrassen. Niet vanwege de songs, want dat zijn typische Dave Grohlrockers met ijzersterke hooks. Maar wel vanwege het zonder enige gene doorrocken wat de band doet. Alsof Grohl heeft besloten dat het hem niet langer iets uitmaakt of Foo Fighters in de rockgeschiedenis wel of niet de status van Nirvana zal halen. Het resultaat daarvan is dat deze plaat zonder pauze doordendert, van opener “Bridge Burning” tot afsluiter “Walk”. Elf nummers, samen nog geen vijftig minuten lang, waarin het vijftal – gitarist Pat Smear is weer als bandlid toegetreden – geen poging doet andere invloeden te verwerken, een meer dan aardige gastenlijst heeft maar die niets aan het geluid laat veranderen, kortom waarin ze het Foo Fightersgeluid neerzetten in de rockers waarop Foo Fighters het patent heeft. De ‘bevrijding’ van Nirvana vind ik nog steeds overdreven en onnodig, maar na beluistering van dit album geloof ik Grohl wel. Wasting Light is Foo Fighters zonder poeha en zonder pretenties, en daardoor hun beste album sinds lang. En geloof me: dat had ik niet meer voor mogelijk gehouden.
mij=Sony
Ik vind het eigenlijk de saaiste en meest voorspelbare plaat van 2011.
Ik zeg zelfs meer: ik vind Foo Fighters de meest overschatte band van het laatste decennium. Die eerste plaat ging nog wel, daarna is het suffe en obligate rock wat de klok slaat.
Mwah, dat vind ik wat ver gaan, André. Het is een typische stadionrockact, die nevernooit muzikaal vernieuwend is geweest. Maar Grohl heeft er wel een handje van om strakke, pakkende rocksongs te schrijven. The Colour And The Shape vind ik nog steeds een heerlijke plaat, en wat daarna kwam was niet *allemaal* slecht. Dat je daar na verloop van tijd genoeg van hebt, dat kan. Ik heb hier ook wel eens geschreven dat het leek op ‘painting yourself into a corner’.
Ik zal niet zeggen dat dit een wereldplaat is en mijn jaarlijstje gaat ‘ie vast ook niet halen. Maar Foo Fighters klinkt hier in elk geval niet zo geforceerd als soms op vorige albums, en dat is pure winst.
Foo Fighters die zich wagen aan covers van Thin Lizzy (“Bad Reputation”) en The Zombies (“This Will Be Our Year”): http://www.somekindofawesome.com/journal/2011/4/17/listen-foo-fighters-bad-reputation-thin-lizzy-cover-x-this-w.html
Ik vind het eigenlijk de saaiste en meest voorspelbare plaat van 2011.
Ik zeg zelfs meer: ik vind Foo Fighters de meest overschatte band van het laatste decennium. Die eerste plaat ging nog wel, daarna is het suffe en obligate rock wat de klok slaat.
Mwah, dat vind ik wat ver gaan, André. Het is een typische stadionrockact, die nevernooit muzikaal vernieuwend is geweest. Maar Grohl heeft er wel een handje van om strakke, pakkende rocksongs te schrijven. The Colour And The Shape vind ik nog steeds een heerlijke plaat, en wat daarna kwam was niet *allemaal* slecht. Dat je daar na verloop van tijd genoeg van hebt, dat kan. Ik heb hier ook wel eens geschreven dat het leek op ‘painting yourself into a corner’.
Ik zal niet zeggen dat dit een wereldplaat is en mijn jaarlijstje gaat ‘ie vast ook niet halen. Maar Foo Fighters klinkt hier in elk geval niet zo geforceerd als soms op vorige albums, en dat is pure winst.
Foo Fighters die zich wagen aan covers van Thin Lizzy (“Bad Reputation”) en The Zombies (“This Will Be Our Year”): http://www.somekindofawesome.com/journal/2011/4/17/listen-foo-fighters-bad-reputation-thin-lizzy-cover-x-this-w.html
Erg matige clip bij “Walk”: http://walk.foofighters.com/