Of ik naar Losing Colour, het afscheidsalbum van Stricken City (want het Engelse viertal is zeer recent mee opgehouden) wilde luisteren en wellicht er een stukje over wilde schrijven? Dat wilde ik wel, zo’n stukje. En zo zit ik een week naar een blanco…euh…scherm te staren. Inspiratieloos? Nee, ik ik ben juist verrassend druk geweest. Waarom komt er dan niets? Dan nu eerst een flinke dosis twijfel…
Ben ik nu echt niet meer positief te krijgen? Nee, dat is het niet. Toch? Ik ben wel degelijk positief! Ik ben alleen niet positief genoeg om platen gewoon goed te vinden. Daarvoor heb ik te veel OCD, luister ik te hard en verveel ik me te snel. Oké dan, geen goeds, dan maar iets slechts: wat scheelt er aan Losing Colour?
Het is te netjes, te keurig, te geproduceerd. Er is voor mij te weinig scherpte om het gehele album lang te boeien. Ik heb echt meer nodig dan dit. Hoe kan ik dit toch vergelijken? Muziek om op te zetten als je niet afgeleid wilt worden? Thee uit een eerder gebruikt zakje? Tequila maar dan zonder zout en citroen? Nee, niet eens, dat geeft al te veel.
Pers ik toch echt, krijg ik wel plusjes: gelaagdheid en opbouw in een track als “Corridors” vind ik dan wel om te smullen, ook “PTHD” vind ik geweldig (mogelijk vanwege de remixerigheid er van), maar… maar… maar dan houdt het ook snel op. Vergelijkbaar materiaal? I Blame Coco gaf me een gevoel als deze, tevens She & Him. Vond ik ook niets, en ik ben nog wel erge fan van Zooey Deschanel. Zij is trouwens getrouwd met Ben Gibbard van Death Cab For Cutie. Dat vind ik dan wel weer wat.
mij=The Kora / Import
4 reacties