De prijs voor songtitel van het jaar kan wat mij betreft naar deze Cameron McGill. Het tweede nummer van zijn nieuwe album heet “I Don’t Believe In Magic (But All My Friends Just Disappeared)” en de tragiek van de titel staat in schril contrast met de vrolijke melodie van het nummer. Het nieuwe album van de songwriter uit Chicago is er sowieso een van vele contrasten. Muzikaal laveert het album prettig tussen traditionele gitaarrock en ingetogen folkpop, maar het zijn vooral de teksten die indruk maken. Door de zwarte humor heen lijkt McGill vooral iemand die flink worstelt met zichzelf en met zijn carrière, die allesbehalve voorspoedig lijkt te verlopen. Het album kon alleen worden uitgebracht na donaties van fans via Kickstarter en zijn frustraties met het harde bestaan van een muzikant komen hier en daar terug in de teksten, zoals in “Sad Ambassador”: ‘I’m a sad ambassador of a broke America’. Toch kan McGill ook nog om zichzelf lachen, zoals blijkt uit ‘s mans hilarisch flauwe bio: ‘World War I came as a terrific shock, and McGill joined the pacifist Romain Rolland in antiwar activities–not only writing antiwar songs, but editing two newspapers for prisoners of war.’ Het is eigenlijk een schandaal dat getalenteerde artiesten als Cameron McGill nog van de liefdadigheid van anderen afhankelijk moeten zijn om hun muziek uitgebracht te krijgen. Gelukkig bleken toch nog niet al zijn vrienden verdwenen te zijn, want het is uiteindelijk toch gelukt. Alleen al om die reden is Is A Beast een plaat om te koesteren.
mij=Nervous Breakdown / Bertus
2 reacties