The Lotus Effect begint met wat hoorspelachtige geluiden. Maar zodra de eerste maten van “Seam Ripper (& The Blanket Statement)” in sneltreinvaart je luidsprekers uit knallen kan er geen misverstand meer zijn: hier wordt technisch hoogstaande progmetal uitgevoerd. Met supergitarist Marcel Coenen in de gelederen kan dat ook bijna niet anders natuurlijk. The Lotus Effect is de opvolger van het alweer uit 2007 stammende Artemisia, dus het werd ook wel tijd voor nieuw werk. Er is ook zo’n beetje vier jaar aan gewerkt, tussen allerlei andere werkzaamheden door, zoals homestudio’s bouwen, een nieuwe bassist zoeken en vader worden. Eigenlijk is het nog een klein wondertje dat er songs uitgerold zijn, in plaats van ellenlange instrumentale kijk-mamma-zonder-handen-passages. Voor Sun Caged-begrippen dan, hè? Want natuurlijk barst het van de complexe ritmes en vingerkootjesverstuikend snelle solo’s. Na een paar luisterbeurten merk je dat die wel degelijk zijn ingebed in echte songs, met een spanningsboog en dynamiek. Er wordt zelfs een paar keer flink gas teruggenomen, zoals in “Reductio Ad Absurdum”. Nee, als je van rustig opgebouwde prog met dromerige passages houdt is dit nog steeds geen plaat voor je, maar de afwisseling tussen hard en zacht, snel en langzaam en bijvoorbeeld de manier waarop razendsnel en ritmisch complex geweld vaak wordt gecounterd door gedragener zang en keyboardpartijen zorgen er voor dat je aan het einde van de plaat niet volkomen uitgeput bent van al het proggeweld. De laatste acht nummers vormen één muzikaal geheel waarmee een toch al indrukwekkend album magistraal wordt afgesloten. Je moet er even moeite voor doen, maar gaandeweg ontpopt zich een album van grote schoonheid.
mij=Lion Music / Bertus
4 reacties