Dit is mijn duizendste stukje op File Under. Een aantal dat ik bij aanvang van mijn schrijfsels hier niet voor mogelijk had gehouden. Om het te vieren een recensie van een bijzondere plaat: Lazuli‘s 4603 Battements. Franse prog. Oui, du progue. Lazuli was overigens bijna opgedoekt, nadat in 2009 drie van de zes bandleden vertrokken. Uiteindelijk besloten de drie oerleden door te gaan met twee nieuwelingen. Opvallend detail: ze hebben geen bassist, maar nu wel een toetsenist/hoornist! Een bijzonder gezelschap, deels uit noodzaak. In 1986 raakte gitarist Claude Léonetti door een motorongeluk verlamd aan zijn linkerhand. De muziek opgeven was geen optie, dus ontwierp hij de LéOde, een instrument dat op een Chapmanstick lijkt en gekoppeld is aan een sampler en een MIDI-systeem. Het resulterende geluid houdt het midden tussen een elektrische gitaar en een synthesizer. De vele mogelijkheden meer worden enthousiast benut. Lazuli heeft daardoor in zijn geluid de nodige Arabische klanken zitten en besteedt daarnaast (nog) meer aandacht aan ritme dan andere progbands. Vandaar 4603 Battements, dat staat voor 4603 slagen, precies het aantal slagen van een metronoom die met dit album mee zou lopen. Het album begint en sluit dan ook met een metronoom. Opener “Je te laisse ce monde” (en ja, Frans is een uitstekende taal voor progrock) start met een bijna industrial vormgegeven ritme, maar is uiteindelijk opgebouwd als alle songs. Het begint steeds met een eenvoudige, maar uiterst effectieve melodieuze en ritmische basis en veelal ingehouden zang, waarna er allerlei smaakvolle details aan worden gehangen, met de bijzondere klank van de LéOde als rode draad. Lazuli verdient het om door alle progrockers gehoord te worden en niet alleen die in Frankrijk. Ik raakte in elk geval steeds meer verslingerd aan deze plaat en heb zo op de valreep een nieuwe nummer een voor mijn jaarlijstje.
mij=Laser's Edge / Bertus
4 reacties