Een pauze voor Porcupine Tree betekent niet dat de heren even rustig achterover gaan hangen. Steven Wilson bracht zijn solo-album Grace For Drowning uit, Richard Barbieri maakte het project Not The Weapon But The Hand af samen met Marillion-zanger Steve Hogarth en drummer Gavin Harrison dook voor de derde keer de studio in met multi-instrumentalist Ø5ric voor The Man Who Sold Himself. Het was een plaat waarbij ik heel wat luisterbeurten nodig had voor het me überhaupt wat deed. Misschien niet zo gek, want als je de uitleg van Harrison over de totstandkoming hoort lijkt het bijna een puur intellectueel proces, in plaats van iets waar gevoel en inspiratie de hoofdrol spelen. Het resultaat is een reeks songs die hun kracht eerder uit repetitieve patronen moeten halen dan uit dynamiek en kracht. Het mag dan begonnen zijn bij de ritmes van Harrison, het is multi-instrumentalist en zanger Ø5ric die de rest invulde. Zijn langzame, lijzige voordracht doet bijna als New Age aan. De teksten handelen over de financiële crisis en de mentaliteit daarachter. Daarbij zou je kracht en boosheid verwachten, maar nee hoor, het blijft rustige, bijna lievige zang, begeleid door traag opgebouwde songs die drijven op de zanglijnen van Ø5ric, waar slechts zo nu en dan het volume wat wordt opgeschroefd. Dat neemt niet weg dat songs als “Identitas” en “Illusion” zanglijnen hebben die meteen blijven hangen. Meestal is de opbouw echter repetitief en moet je de schoonheid dieper zoeken. Die is er dan wel, zoals in het prachtige “Awake”, maar dit is zeker geen album voor iedereen. In het begin had ik eerlijk gezegd het idee dat ik naar de Enya van de progrock zat te luisteren. Gaandeweg heb ik dat oordeel bijgesteld, maar een makkelijk in het gehoor liggend plaatje is dit nog steeds niet. Het is en blijft vooral muziek voor muzikanten.
mij=Kscope / Bertus
4 reacties