Bij “Five Knuckle Shuffle” zat ik ineens rechtop. Die zanglijn, die ken ik toch? Free? Guns 'N Roses? Nope, het bleek een zanglijn die identiek is aan die van “That's A Fact”, een redelijk obscure track van het Blue For You-album van Status Quo. Misschien geeft dat wel het probleem van de songschrijver aan: hoe origineel kun je heden ten dage nog zijn? Alles is al een keer gedaan, zelfs dingen die écht niet kunnen. (Jimmy Page tegen The Edge in de documentaire It Might Get Loud: 'En dan naar C? Dat kán niet!' Priceless!) Gelukkig weerhoudt dat Vengeance er niet van lekkere hardrocktracks te blijven schrijven. Nee, ze zullen er geen Led Zeppelin mee worden, maar de pret spat er vanaf. Dat is helemaal opmerkelijk als je bedenkt dat begin 2011 oudgediende Jan Somers onverwacht overlijdt. Genoeg reden om een sombere plaat te maken, zou je zeggen, maar nee. Crystal Eye, dat zowaar verschijnt bij SPV, is weer goed voor een fijne portie hardrock met plezier hoog in het vaandel. Overigens is het deze ronde vooral Leon Goewie met ingehuurde krachten. Jan en Timo Somers hadden de band al verlaten, maar Timo speelt als gast mee op twee songs en de laatste solo van Jan Somers sluit het album af (“Jan's End Piece”). De andere muzikanten komen uit de kringen rond Chris Slade (ex-AC/DC). Goewie zingt namelijk ook in Chris Slade Steel Circle (geschreven als CS/SC), diens AC/DC-coverband. De muzikanten zijn op dit album daarom niemand minder dan gitarist Keri Kelli (ex-Slash's Snakepit) en bassist Chris Glen (ex-MSG). Vengeance bevatte door de jaren heel wat goede muzikanten, maar dit is veruit de meest ervaren line-up. Dat is ook te horen aan vlekkeloze productie en uitvoering. Dat maakt echter ook dat je merkt dat de kwaliteit van de songs wat wisselend is. Gelukkig zijn er dan nog songs als “Five Knuckle Shuffle” en “Desperate Women”, die heerlijk knallen. Die songs en de vlekkeloze uitvoeringen zorgen ervoor dat Crystal Eye weer vijftig minuten feest is. Op en top Vengeance dus.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
4 reacties