Bill Fay – Life Is People

Bill Fay - Life Is PeopleBill Wie? Fay, Bill Fay. Hij maakte platen in 1970 en 1971 en verdween daarna in de vergetelheid. Tot Wilco besloot hem bij hen op het podium uit te nodigen. Is het folk? Is het rock? Singer-songwriter? Volgens mij is de omschrijving melancholieke pop nog het best van toepassing. De songs worden gekenmerkt door een spaarzame, maar daardoor juist ijzersterke instrumentatie. Fay's stem – en zijn songschrijverschap – doet me nogal eens denken aan Randy Newman in een sombere bui. Ook Fay's stem is warm en zacht en zuigt je juist daardoor de nummers in. Als hij wat uitbundiger is – met de nadruk op 'wat'- doet 'ie qua stemgeluid soms denken aan het subtielere werk van Neil Diamond – nee, schrik niet, niet de cheesy begeleiding, alleen de stem. Hoe dan ook, Fay is gezegend met een stem boordevol melancholie. In “Never Ending Happening” is hij op zijn sterkst. Een piano, een cello en een stem. Een droevige, bijna Cashiaans vermoeide stem. Een album vol van dit soort songs zou bijna niemand trekken, maar in deze verzameling tijdloze songs, totstandgekomen met hulp van Matt Deighton (o.a. Paul Weller), is het een prachtig hoogtepunt. Hij covert op dit album ook Wilco's “Jesus, etc.”, terwijl voorman Jeff Tweedy een mopje meezingt op “This World”. Waarom is deze man nooit aan een enorme carrière toegekomen? Was het pech, had Fay nooit de drive om een carrière van de grond te trekken, is het toerleven niet aan hem besteed? Hoe dan ook, deze plaat laat horen dat Bill Fay ook veertig jaar na dato iets te melden heeft. Zoals de BBC het treffend omschreef: 'The stunning return of a prodigal son you never knew existed.'


mij=Dead Oceans / Konkurrent

4 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven