alt-J (∆) – An Awesome Wave

alt-J - An Awesome WaveZe moeten toch iets gedacht hebben in de trant van: ‘Hoe kunnen we zo effectief mogelijk hipsterhaters tegen ons in het harnas jagen?' Eerst de bandnaam. We nemen een referentie naar Apple en de Griekse oudheid. Dat zal ze leren. Vervolgens redelijk ingewikkeld doen in interviews over de inspiratie voor de songs, van cultfilms tot jeugdliteratuur. Dat zou wel afschrikwekkend genoeg moeten zijn. Hoeven we in ieder geval niet bang zijn mainstream te worden.' Maar goed, ik ben helemaal geen hipsterhater. Eerder een hipster wannabe, die in de praktijk waarschijnlijk op z’n vroegst early majority is qua adoptie van nieuwe hipstertrends. Het klopt ook helemaal niet om alt-J af te schepen als pretentieuze hipsterband. En dus kan ik wel genieten van de gelaagdheid van An Awesome Wave. Het is als een soort matroesjka-poppetje, dat het grootste deel van de tijd gewoon in je kast staat. Je kijkt er af en toe naar en denkt: ‘Hé, leuk, die matroesjka.’ Af en toe maar neem je de tijd om dat ding uit elkaar te halen en te zien wat er zich allemaal binnenin bevindt. En dan is het maar wat leuk dat je daar ook inderdaad verrassingen tegenkomt. Meestal zul je alt-J dus beluisteren in de auto of een andere situatie waarin je aandacht verdeeld is tussen de muziek en iets anders, hoe beledigend dat ook is voor hun artistieke creativiteit. Toch overtuigt het dan al. Het klinkt samenhangend hoewel het muzikaal gezien nogal meandert tussen verschillende genres. “Fitzpleasure” begint bijna als Gregoriaans gezang, en vervolgt met iets dat als dubstep aandoet. “Breezeblocks” doet door de luie beat en zang juist weer aan soul denken. Zelfs de a capella “Interlude I” is weliswaar opvallend, maar passend in het geheel. De overgang naar “Tessellate” verloopt naadloos. Op die basis alleen al kan ik An Awesome Wave aanraden. Maar er is meer. Ik ben te oppervlakkig als luisteraar en persoon om me echt in (de achtergrond achter) de teksten te verdiepen, vergeet als het ware tijdens het luisteren ook om erop te letten wat ze nu eigenlijk zingen. Maar het zijn werkelijk prachtige verhalen. Als je dus minder oppervlakkig bent dan ik, geef alt-J dan ook eens de kans als je in opperste staat van concentratie bent.


mij=Infectious

7 reacties

  1. Toffe review… En hun teksten zijn inderdaad ook zeer de moeite waard… Bijvoorbeeld mooi hoe ze in ‘Tesselate’ hun eigen bandnaam (∆) bezingen: ‘Triangles are my favorite shape, three points where two lines meet’…

  2. Stonehead

    Toffe review… En hun teksten zijn inderdaad ook zeer de moeite waard… Bijvoorbeeld mooi hoe ze in ‘Tesselate’ hun eigen bandnaam (∆) bezingen: ‘Triangles are my favorite shape, three points where two lines meet’…
    Stierenvechters in de clip bij “Something Good”, maar wie vecht nu met wie?
    http://www.youtube.com/watch?v=aNYjOVo5IEw
    Wie was nou eigenlijk de eerste met die driehoekjes in z’n bandnaam? Ik gok op t r ^ a d uit 2005… (http://de.wikipedia.org/wiki/Tryad )
    Ik gok op een of andere psychedelische tripper uit de jaren 60. Hoe dan ook, The Guardian had twee jaar geleden een aardig stuk over bandnamen met symbolen: Meet the bands whose /\/ /\ /\/\ € $ are made out of $¥ /\/\ ß 0 \ $
    http://www.guardian.co.uk/music/musicblog/2010/aug/11/bands-names-symbols
    Bassist verlaat band: http://www.damusic.be/telex/2014-01-11-alt-j-verliest-bassist-gwil-sainsbury

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven