Magnum heeft blijkbaar wat moeite gehad met het bedenken van de schrijfwijze van het zeventiende studio-album: de hoes heeft het over On The Thirteenth Day, de meeste online informatie heeft het over On The 13th Day en op de site worden beide varianten gebruikt. Natuurlijk is er niet aan de karakteristieke Magnum-sound gemorreld en de productie van Clarkin is weer om door een ringetje te halen. En toch ben ik nog niet echt van mijn sokken geblazen door dit album. Luister maar eens naar een song als “Blood Red Laughter”. Het is Magnum ten voeten uit, van de eerste tot de laatste seconde, maar tegelijkertijd verrast het nergens. Coupletje-refreintje-coupletje, solo en op naar het einde. Menig rockband zou er blind voor tekenen om zulke songs op zijn plaat te hebben, maar Magnum kan meer. Het basisniveau van Magnum is al jaren buitengewoon hoog, maar “Blood Red Laughter” is ook niet méér dan dat basisniveau. En zo zitten er helaas nog een paar tracks tussen. Dat neemt niet weg dat er ook uitschieters zijn: “Didn't Like You Anyway” heeft met de gitaarpartijen achter het couplet wel dat beetje extra. Single “So Let It Rain” lijkt een bewuste poging een single te schrijven en is wonderwel geslaagd. In tijden dat er nog rock in de hitlijsten te vinden was hadden ze nog kans op een hitje gehad, nu is het te hopen dat het wat nieuwe fans oplevert. Slechts één track zakt onder het Magnumbasisniveau: uitgerekend afsluiter “From Within” sukkelt nogal gezapig naar het einde met een cheesy achtergrondkoor dat daar ook niet bij helpt. Magnum heeft met On The 13th Day een album uitgebracht dat weer ver boven het maaiveld uitsteekt, maar in het eigen Magnumveldje wat achterblijft.
mij=Steamhammer/SPV
4 reacties