Tame Impala – Lonerism

Trouwe File Under-watchers zullen wel gemerkt hebben dat er bij ons iets speciaals aan de hand was met Lonerism van Tame Impala. In 2012 werden er hier honderden platen besproken, maar de trotse aanvoerder van onze jaarlijst zat daar gek genoeg niet bij. Tijd om daar verandering in te brengen, want een plaat die in december 2012 nog steengoed bevonden wordt, is dat een paar weken natuurlijk ook nog. Daarnaast past Lonerism prima in de huidige trend waarbij teruggegrepen wordt op de nuggets uit de jaren ‘60, gezien de recente aandacht voor Jacco Gardner, Foxygen en Unknown Mortal Orchestra.
Goede platen komen in allerlei soorten en maten, maar eigenlijk voel ik maar zelden een diepe emotionele connectie bij een album. En laat dat nu net zijn wat ik hier ervaar. Bij de eerste luisterbeurt was het al raak, want die leverde me meteen al het Kippenvelmoment van het Jaar op. Na een dik half uur fijne, lome rock werd ik namelijk vol in het hart getroffen door de laatste vier minuten van het kakafonische “Keep on Lying”. Het stuwende ritme, de melancholische melodieën, maffe solootjes en psychedelische effecten in combinatie met de onverstaanbare flarden conversatie wakkerden een soort eenzaamheidsgevoel aan en deden zo de titel van dit album eer aan. In die vier minuten is het alsof je wegzinkt in je eigen gedachtenwereld, terwijl je op een feestje bent en sociaal zou moeten doen. Hoe songsmid Kevin Parker het precies voor elkaar krijgt, weet ik niet, maar ik vind het geniaal dat hij dit weet op te roepen bij mij. Met de rest van het album had ik niet direct die instant-klik, maar hoe meer luisterbeurten er volgden, hoe verder ik overstag ging. Lonerism is gewoon een dijk van een plaat en wat mij betreft de terechte lijstaanvoerder van 2012!

mij=Modular