Veronica Falls – Waiting For Something To Happen

Veronica Falls - Waiting For Something To HappenGroot-Brittannië, 1986. De bloeiperiode van de new wave en postpunk loopt op zijn eind, in de verte gloren de jaren negentig. De economische crisis en zwartkijkerij wijkt langzaam voor een lichter, meer hoopgevend geluid. Juist in die periode brengt muziekblad NME de compilatie C86 uit. Niet op cd, niet op plaat, maar op een doodgewoon cassettebandje. Een genre-omschrijving valt op de bonte verzameling gitaarliedjes maar moeilijk te plakken. De cassette staat vol met korte nummers, catchy gitaarriffjes en ietwat zweverige vocalen. Bands als Primal Scream en The Wedding Present zijn er voor het eerst te horen. Als later de invloed blijkt op de Britse underground, is een nieuw genre geboren: C86, naar de naam van de verzamelaar dus. In het Groot-Brittannië van 2013 mag de aanduiding C86 eindelijk weer eens uit de kast. Want Veronica Falls klinkt als een band die zomaar van de NME-compilatie is weggevlogen, om pas deze week in de platenzaak te landen. Dat komt deels door de sympathieke gitaarlijntjes, maar vooral ook door de karakteristieke stem van zangeres Roxanne Clifford. Die zingt een tikje naïef, zeldzaam ongecompliceerd en vooral ook Britser dan Brits. Een trucje dat onmiddellijk doet denken aan hoe bijvoorbeeld Talulah Gosh en Shop Assistants zo'n 25 jaar terug klonken. Op de eerste, titelloze Veronica Falls-plaat was de gelijkenis al treffend, op de iets lichtvoetiger tweede is die helemaal onontkoombaar. Toch is Veronica Falls veel meer dan een simpele rip-off. Sterker nog, met Waiting for Something to Happen steekt de band haar leermeesters naar de kroon. Waar de meeste authentieke C86-bands vooral erg wispelturig waren en het van enkele ijzersterke singles moesten hebben, boeit het Londense kwartet van begin tot eind. Veronica Falls weet namelijk wél te voorkomen dat ze te zoet of zweverig gaan klinken. Precies op de juiste momenten volgen nummers als het ingetogen, maar onderhuids stekelige “Shooting Star”. Of het met dissonante akkoorden doorspekte “My Heart Beats”. De meer archetypische C86-nummers als “If You Still Want Me” en de onweerstaanbare single “Teenage” komen er nog beter door tot hun recht.


mij=Bella Union / V2

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven