Down The River Of Mud bleek een lastig plaatje. Op de een of andere manier lukte het me niet er vat op te krijgen. Wolfhunters uit Uithoorn omschrijft de eigen muziek als progressieve hardrock. Het songmateriaal kent ook elementen uit hardrock, garagerock en retrorock, maar de gitaarsound bovenop een wat dof klinkende bas drukt het toch wel stevig de stonerhoek in. Grote riffs en overstuurde gitaren á la Kyuss en Queens Of The Stone Age, naar achteren gemixte zang met een hoop echo, met bovendien een stijl van zingen die zo nu en dan het midden houdt tussen zingen en brullen. Dat kan heel lekker zijn, maar dan is wel een retestrakke productie nodig. En dan loop je tegen de beperking van een eigen beheer-budget op. Instrumentaal is te merken dat ze er al flink wat live-optredens op hebben zitten, ze kunnen echt wat met hun instrumenten. Qua composities klinkt het allemaal nog net iets teveel als een trucje om me echt te grijpen. Daarnaast is de zang niet heel overtuigend, terwijl ik toch de indruk krijg dat zanger Ben Haze al fors aan zijn grenzen zit. Het titelnummer deed me nog het meest, maar u begrijpt: ondanks verwoede pogingen is bij mij het kwartje niet gevallen. Of dat aan mij ligt of aan Wolfhunters kunt u zelf beluisteren op hun Myspacepagina, waar allevier de songs te beluisteren zijn.
mij=Eigen beheer
4 reacties