Disclosure – Settle

disclosure-settle.jpgWat heb ik eigenlijk voor raar firstworldproblem, dat ik in mijn kostbare vrije tijd zonodig dit album ga hype-debunken terwijl ik ook een juichend stukje over een obscure plaat zou kunnen tikken? Is het een gevoel van onrecht dat bij me opduikt als ik zie dat op Twitter Independent-recensent Andy Gill wordt afgezeken omdat hij de hype rondom Disclosure óók niet snapt? Komt het omdat het weer zo’n plaat van oppermajor Universal is waarop talloze Universal-b-sterren hun vocale trucje mogen doen? Komt het omdat 3FM zo hip erover loopt te doen terwijl ze elke week zoveel goede andere platen laten liggen en de luisteraars blind achter deze Koning Eenoog aanlopen? Omdat Pitchfork deze plaat een 9.1 geeft? Omdat zelfs Eclectro achter de hype aan slijmt? Laat ik me maar tot de muziek beperken en roepen dat ik de tot vervelens toe herhaalde sample in single “When the fire starts to burn” niet kan uitstaan. Saai is sowieso vaak het woord bij Disclosure. Retro op een manier die niks toevoegt. Settle is doordrenkt met jaren ’90 synthesizers. Niet dat dat puur slecht is. Die paar tracks op Settle die wel cool zijn, “Second Chance” en “Grab Her” bijvoorbeeld, hebben iets van The Weeknd en van Lone, die vorig jaar heel goed lieten horen hoe je die retro housesound modern én spannend maakt. “You & Me” van Disclosure daarentegen, man, het is toch net Whigfield? En “Help Me Lose My Mind” een Kylie Minogue-b-kantje. Ik vond in de jaren ’90 die liedjes al suf die tegenwoordig tot de UK garage gerekend worden, garage eigenlijk uberhaupt als ik het zo terugkijk. Maar ook in de jaren ’90 had je al bass. Niks daarvan op Settle. Die zo bewierookte hook in “White Noise” is net ietsje beter dan de laatste Tiga, nou, gefeliciteerd. Als je een mooie nieuwe diepe plaat wilt horen die in de jaren ’90 in een club zou kunnen aanstaan, dan zet je die laatste van Omar S aan. Thank You For Letting Me Be Myself, heet-ie. Maar ja, dat is te moeilijk voor 3FM en 3voor12.


mij=PMR / Island / Universal

10 reacties

  1. Stonehead

    Disclosure doet een David Guettaatje, maar is wel zo sportief om het uitgebreid toe te lichten (‘we didnt try and make it look like we were mixing’)
    https://www.facebook.com/photo.php?fbid=554708241238170&set=a.249533798422284.57561.200621109980220&type=3&theater
    Niemand snapt de clip bij “Grab Her”, en daarom is-ie zo goed. http://www.youtube.com/watch?v=jBJ_jGZNyps
    Hier, nog zo’n artiest die eigenlijk gewoon muziek uit 1994 maakt. MNEK heet het, ook uit Londen.
    https://www.youtube.com/watch?v=SwKh9aFNHLc
    Mijn held Todd Edwards vindt bovenstaand stuk shit, vanwege twee liedjes die inderdaad wel goed zijn en het feit dat Disclosure instrumenten kan bespelen (wat ze volgens mij nog niet live hebben laten zien).
    http://thump.vice.com/words/disclosure-has-inspired-a-new-generation-of-listeners-and-producers-says-todd-edwards?utm_source=thumptwitterus

  2. Stonehead

    Overigens is dit album voor een groot deel geschreven door Jimmy Napes, die ook de halve plaat van Sam Smith schreef, en recent nog een stuk van Mary J Blige’s “The London Sessions”.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven