Igra Staklenih Perli. Ja leest u het nog maar een keer. Mij lukt het nog steeds niet altijd om het foutloos te schrijven. Het is de Servische vertaling van de titel van een boek van Nobelprijswinnaar Herman Hesse, Das Glasperlenspiel. Strikt gesproken was Igra Staklenih Perli ten tijde van de eerste release van dit debuutalbum, in 1979, een Joegoslavische band. Ze bestonden van 1976 tot 1985 en brachten twee albums uit. In 2011 was er een reünie, die alras leidde tot een splitsing in twee bands: Igra Staklenih Perli en Igra Staklenih Perli The Next Generation. Maar goed, dit was het debuutalbum, van lang voor allerlei ingewikkelde toestanden. Het is progressieve spacey psychedelische rock. Dat betekent dus dat er nogal wat vage synthesizergeluiden doorheen komen zeilen, dat er uitgebreid naar een climax toegewerkt wordt die er soms niet komt en dat er geen coupletje-refreintje-coupletje te vinden is. Buitengewoon vaag, maar ook buitengewoon lekker. Mijn eerste gedachte nadat ik dit album voor het eerst had beluisterd, een half uurtje en vijf Engelstalige tracks (met dan weer Servische titels) verder, was ‘wat een heerlijk vage muziek!’ U weet meteen of u daar überhaupt moeite voor moet gaan doen. Hebt u nu echter niet al de vinger bij het scrollwiel van uw muis, dan zou ik toch die moeite doen. Het is een beetje Hawkwind, een beetje vroege King Crimson, in een vrij basic productie maar wel goed in balans, met ofwel de toetsen ondersteunend voor de gitaar, ofwel de gitaar ondersteunend voor de toetsen, in composities die ze zelf als ‘the music of the stream of concsciousness’ omschrijven. Jup, Herman Hesse, stream of consciousness, het is allemaal Heel Serieus. Ik heb daar eerlijk gezegd weinig boodschap aan. Dit album had me vanaf het begin bij de kladden, en nog steeds weet ik niet echt waarom…
mij=Atlantide / Clearspot
4 reacties