Ik dacht dat het niet nodig zou zijn, een hele cd, na de ep waar ik al zo vaak naar had geluisterd. En dat dacht ik nog steeds na de eerste luisterbeurt. Toch grijp ik keer op keer naar Kele en zijn mannen. Misschien doe ik het om iets goed te maken. Misschien doe ik het omdat de single “So here we are” en “This modern love” zo waanzinnig goed zijn en niet op de ep te vinden zijn. Deze twee tracks laten horen dat er gezocht is naar een balans tussen het wat subtielere werk en het krachtige gitaargeweld (van de ep). En ook dit subtiele werk misstaat Bloc Party niet. Een prima geproduceerd album, een redelijk sterk geheel – al vind ik “The Price of Gasoline” en “Luno” individueel maar matig – maar ik moet teruggrijpen naar de ep als ik de Phones Disco Edit van “Banquet” wil blijven horen. Net zoals op de ep hoor ik een beetje van vanalles – vooral veel The Cure -, maar ik kan een eigen geluid niet langer ontkennen. Ik kan niet goed inschatten wat voor groeipotenties de band heeft en ook moet ik voorlopig niet aan het onvermijdelijke tweede album denken. Het zal niet zo zijn dat Bloc Party binnen een jaar de Bijlmerbierhal zal vullen, maar het zal een welkome en graag geziene band zijn op elk willekeurig festival deze zomer. Dat bewees de ep, en dat benadrukt Silent Alarm.
mij=V2