Er was een moment in mijn leven dat ik dweepte met de overdosis pathetiek van Live. Tot en met The Secret Samadhi ongeveer. Het breekpunt lag rond het concert dat Live gaf in april van 1997 in Paradiso. Het kan geen toeval zijn dat ik sinds niet te lang daarna bij dezelfde vrouw verblijf. En laat die nou een broertje dood hebben aan dat gedweep met walvissen en dolfijnen, pathetisch huilen en bombast. Rukkers zijn het geworden zie ik nu ook in. Terwijl die eerste twee platen best goed zijn. Ik vreesde even dat ik greendiVe hier genadeloos af zou moeten slachten omdat ze zich bezondigen aan dezelfde pathetiek als Live op Drown Me. Dat werd vooral veroorzaakt doordat zanger Bas Ossenblok af en toe best wat weg heeft van Edward Kowalczyk en daar heb ik dus zoals gezegd niet zoveel sympathie meer voor. Gelukkig valt greendiVe niet in die immense valkuil. greendiVe heeft namelijk vooral goed geluisterd naar de eerste twee albums van Live en bij de M ook de eerste twee van Muse uit de kast gehaald. De eerste Coldplay moeten ze ook wel goed vinden daar in Breda. Met die drie maken ze hun eigen ding en dat doen ze goed. Dus wel pathetiek, maar geen overdosis. Hoe ik dat weet? Ik heb de plaat gedraaid in het bijzijn van mevrouw Storm en die is nu nog steeds mevrouw Storm. Dan doe je duidelijk iets goed, want was het Live-bombast dan had ze vast en zeker haar koffers gepakt.