Het Londense Institute of Contemporary Arts is hip. En dan niet hip om het hip, niet om er gezien te worden (hoewel dat soms leuk meegenomen is), maar hip vanwege de soms wat elitaire, intellectuele programmering van debatten, films, exposities en concerten. Blind kun je er naartoe gaan en je zult negen van de tien keer een verrassende avond meemaken. De avond zou mij in het geval van Queenadreena zeker verrast hebben. Een stem die het diepe van PJ Harvey en het penetrante van Gwen Stefani met haar eigen geile valse lucht combineert tot een niet te weerstaan grooverockgeluid. Ook Queenadreena’s liedjes kunnen zonder pardon in de rockchickhoek van eerdergenoemde dames geplaatst worden. Hoe langer de cd opstaat, hoe groter echter de nieuwsgierigheid naar de verschijning van Queenadreena, alias Katie-Jane Garside, voormalig zangeres van het geroemde Daisy Chainsaw. Met de naam van een overjarige transseksueel heeft haar opkomst op het podium waarschijnlijk vaker dan eens gezorgd voor een zaal vol open monden en met de enorme energie die ze bezit heeft ze die open monden ook nog wel over kunnen halen tot het doen van een dansje. Kijken naar een kleine koningin heeft ook iets moois. Jammer is dat er luisterend naar de cd niets van die verschijning overblijft. Dit degradeert de muziek meteen tot iets middelmatigs. Bij sommige artiesten heb je nu eenmaal een plaatje nodig. Of een herinnering aan een plaatje. Voor de mensen die erbij waren is Live at the ICA vast een waardevol album. Mensen zoals ik worden alleen maar nieuwsgierig. Niet naar meer muziek, maar naar meer Queenadreena.
Queenadreena speelt vrijdag 4 november op London Calling.
mij=Pinnacle / Bertus