Het klink een beetje nonchalant en bijna een beetje ongeinspireerd wat Sr. Chinarro je voorschotelt op El ventrílocuo de sí mismo. Maar als je wat beter luistert, dan blijkt dat schijn, zoals wel vaker, bedriegt. Dat dit zo lijkt komt namelijk vooral door de monotone donkere stem van Antonio Luque, die wel een beetje doet denken aan de zingende Italiaanse advocaat Paolo Conte. Maar dan wel de Spaanse indie-variant. En een productieve bovendien, want Sr. Chinarro levert met El ventrílocuo de sí mismo zijn 8e album in 9 jaar af en produceerde daarnaast ook nog eens een stuk of 6 EPs. Niet echt iemand die ongeinspireerd is dus. En dat monotone lijkt alleen in eerste instantie maar, want luister je er wat langer naar, dan ontrafelt zich namelijk vanzelf het geheim van de mooie gitaarlijntjes. Antonio Luques stem wordt namelijk wel aangenaam ondersteund door mooie dynamische melodieën, die liggen ergens tussen de eerste Smiths en Arab Strap, waarbij vooral de combinatie van het elektrieke en akoestische gitaarwerk in het oog springt. Het verbaast me dan ook niets dat bands als Migala en Manta Ray Sr. Chinarro bewonderen, ook hij maakt, net als zij intelligente, misschien ietwat obscure maar voor al mooie liedjes die het Spaanse leven ademen.
File: Sr. Chinarro – El ventrílocuo de sí mismo.
File Under: Charmante Spanjaarden