Vakantie (dag 6, naar huis) 
Het is wel een getouwtrek zeg. Aan de ene kant heb ik eigenlijk nog niet genoeg van het fietsen en de rust in Frankrijk. Aan de andere kant verlang ik naar die kleine apen thuis. Zullen we dan maar emigreren, denk ik wel eens op dit soort momenten. Helaas weet ik donders goed dat dit deel van Frankrijk, helemaal in de gorges, klein Nederland is in de maanden juli en augustus en daar heb ik totaal geen zin. Keuze is er natuurlijk niet. En een beetje week kijk ik uit het raam van de 407 terwijl de cd-speler Marjorie Fair speelt en de kilometers tot aan huis met rasse schreden slinken. Was ik al niet een beetje melancholisch en treurig van het slechte weer dat we tegemoet rijden, dan werd ik wel zacht van binnen van de liedjes van Self Help Serenade. In de rug zonnestralen, van voren regen. Links van Frankrijk de Britpop en een heel eind verder de westkust van de Verenigde staten waar de Beach Boys hun oorsprong vinden. Net als Marjorie Fair overigens. Het zijn vooral de Goddelijke gitaarpartijen, vol zwijmelende melodieën en de ijzersterke zang van Evan Slamka die Self Help Serenade tot een parel maken. Nu zou ik eigenlijk nog moeten zeuren over het kabbelende tempo van de liedjes, maar op zo’n moment is mijn stemming te getemperd voor een negatieve conclusie. Het kabbelende tempo waarin het geheel zich voltrekt is in perfecte overeenstemming met de licht-weemoedige stemming in de auto.
File: Marjorie Fair – Self Help Serenade
File Under: Traan op de wang