Het is best zorgelijk als het laatste nummer op een cd tevens het beste nummer van een cd is. Nou, misschien niet zorgelijk maar wel opzienbarend. Nog opzienbarender is het dat het nummer geen naam heeft. Het is een zogenaamde hidden track en duurt lang. Heel lang. Wat ik zeggen wilde: de nieuwe cd van Saybia ligt vandaag in de winkel. These Are The Days heet het geval en het laatste nummer is het beste nummer. Hebben we dat ook maar gehad. Is er niet meer over te zeggen dan? Tuurlijk wel. Zo vond ik Saybia altijd Coldplay met een randje. En ondanks het feit dat het een Deens randje is is dat op zijn minst een verdachte constatering. Maar op hun nieuwe ding hebben ze dat Deense randje uitgebreid, verfijnd, er links en rechts nog wat aan gekneed en oh, ze zijn kennelijk nog wat volwassener geworden ook. Want zo klinkt het: Saybia is volwassen geworden. Het is nog steeds Coldplay, maar dan een heel klein beetje nog. Het is nu meer Saybia. En dat is goed. Ik hou wel van bands die niet meer willen klinken als Coldplay. Maar ik heb nog wel een verzoek: ik heb de halve plaat zitten wachten op gitaarherrie. Het duurde en het duurde maar. Ik werd er een beetje moedeloos van. Af en toe moet het knallen. Tabasco door je eten en gitaar gaan spelen. Zoiets. Maar goed, ik loopt te miepen, het is een fijne, goede plaat. En toch. De plaat irriteert me. Mateloos. Maar misschien moet ik hem dan ook maar niet vier keer per dag draaien. Vanaf nu draai ik alleen nog maar het laatste nummer. Zeventien minuten genieten. En niets op af te dingen.