Oudere popmuzikanten gaan onopgemerkt dood of krijgen een kleine necrologie in een krant die een stukje over heeft op de kunstpagina. Maar dat lijkt me toch altijd minder sneu dan de popmuzikant die de ene na de andere, steeds weer iets beroerdere plaat aflevert, totdat er werkelijk geen platenlabel is die hem of haar nog hebben wil. De slimsten stoppen met muziekmaken voor het zover komt. Dan liever onopgemerkt dood. De derde mogelijkheid is de mooiste en eentje die we de laatste jaren vaker zien: de jongere muzikant die de uitgerangeerde collega annex held weer op weg helpt. Zie Rick Rubin met Johnny Cash, Jon Spencer met RL Burnside en Jack White met Loretta Lynn. Morrissey is ook zo’n bewonderaar. Hij haalde Nancy Sinatra weer naar de studio voor een nieuwe plaat. Samen met onder andere Jon Spencer (die de Lee Hazlewood-rol mag spelen in de track “Ain’t No Easy Way”) en Jarvis Cocker zorgt hij er voor dat Nancy Sinatra zomaar eventjes een van de mooiste platen van dit jaar uitbrengt. Elke track is herkenbaar: zowel als een Nancy Sinatra-song als een song van de betreffende muzikant. Want opener “Burnin’ down the spark” is niet mis te herkennen als zijnde van Calexico en “Let me kiss you” kan niet anders dan een Morrisey-liedje zijn. Zelfs de gitaren van “Mamma’s boy” zijn onmiskenbaar Sonic Youth. Helden bestaan alleen maar bij de gratie van hun bewonderaars. En sommige bewonderaars zijn helden.
File: Nancy Sinatra – Nancy Sinatra
File Under: Lang leve de bewonderaars!