Deze plaat ligt er al een tijdje. En iedere keer wanneer ik een andere plaat recenseer is de eerste vraag van onze Opperdespoot: “Wanneer komt de Kingsbury Manx recensie?”. Dan roep ik weer: “Binnenkort!”. Maar hij heeft het toch voor elkaar. De schuldgevoelens zijn nu zo hoog opgestapeld dat het er maar eens van moet komen. “Maar waarom duurt het zo lang dan?”, hoor ik u vragen. “Is het zo’n onbeschrijfelijke slechte plaat?”. Nee, dat is het niet, integendeel zelfs. Het is een onbeschrijfelijke mooie plaat en daarom jaarlijstjes voer. Maar er zijn nu eenmaal van die platen, die zijn niet in woorden te vangen. En dat maakt het recenseren zo moeilijk. “Maar wat is er dan zo onbeschrijfelijk mooi aan die plaat”, hoor ik u terugkoppen. Nou, alles! De liedjes, de uitvoering, de melodieën, alles! Maar op het moment dat u vraagt,” Waar lijkt het dan op?”, antwoord ik met “Ellioth Smith, Yo La Tengo“, en heel zachtjes Pink Floyd, hopend dat u niet hard wegloopt, onderwijl uitroepend “He, bah, sympho!” Want het is niet die grote stadion Pink Floyd, maar de hele oude Pink Floyd. Het Pink Floyd van die mooie licht psychelische liedjes die op de b kant van Atom Heart Mother staan. Set the Controls to the heart of the Sun. Dat werk. Licht psychedelisch met een mooi melancholisch Elliot Smith randje. En wederom, rijker, diverser en melodieuzer dan op hun vorige platen. En allemaal nummer van een minuutje of vier. En allemaal onbeschrijfelijk mooier…
File: The Kingsbury Manx – Aztec Discipline
File Under: de overtreffende trap van onbeschrijfelijk (mooi)
File Audio: [Pelz Komet][Grape to Grain]