Al twee maanden kom ik hem steeds weer tegen. Dan hoor ik hem weer ergens op straat spelen. Elke keer weer sta ik even stil en geniet ik van zijn gitaarspel. Nu is hij eigenlijk overal te horen, die Charlie Parr. Soms komt hij zo maar in één keer uit de luidsprekers in de woonkamer. Of blijkt hij in mijn diskman te vertoeven. Dan verdwijnt hij een paar dagen en dan plotsklaps ligt hij in de cd-lade van mijn computer rondjes te maken. Maar op straat is het toch het mooist. Gisteren sprak hij me aan: “Zeg mijnheer Storm, als jij zoveel naar me staat te luisteren, waarom schrijf je er dan niet wat over”. Ik staarde een beetje betrapt naar de grond en dook wat dieper in mijn jas. “Ik sta hier toch niet alleen om jou te plezieren, daar mag je ook wel wat voor terug doen”, zei hij met zijn groezelige stem. Ik vond het maar raar dat Parr mij aansprak. Hij stond immers veel meer mensen te plezieren. Ik zag in ieder geval veel geïnteresseerde gezichten om me heen. Zijn steelgitaarspel was ondanks de kou ook vandaag weer schitterend. Misschien zelfs wel doorleefder dan op de King Earl-cd. Die hij voor een klein gezelschap live opgenomen had. Maar dat was binnen. En er speelden heel sober nog wat andere mensen mee op percussie en wasbord. Toch was het vooral Parr die de aandacht trok met zijn duistere country-blues songs. Ik groette Parr, deed een euro in zijn gitaarkoffer, trok mijn kraag op en liep naar huis. Ik moest er inderdaad maar eens een stukje over schrijven.
mij=Misplaced Music
Ik zou inderdaad heel graag over deze fantastische gitarist iets willen zeggen. Ik hoorde zijn muziek sinds kort op een Vodafone reclame, ik dacht zo he, wat een gave muziek. Ben het een en ander gaan opzoeken op YouTube en was totaal helemaal weg van deze gitarist, wat mij betreft mag er wel hèèl wat meer te horen zijn van deze man op onze radio zenders. Wat had ik graag in uw schoenen gestaan toen u hem ontmoette, geweldig zeg.
Vriendelijke groet, Cecilia