Het kan natuurlijk gewoon het chronische gebrek aan slaap geweest zijn. Of mijn over gevoeligheid voor post-rockers met een hoofdletter P, die schaarser zijn dan me lief is. Of erger, een combinatie van die twee. Dat laatste vooral. Korte nachten, suisend hoofd vol watten en trillende oogleden. Hoe dan ook: feit is dat het Japanse Mono me hard en meedogenloos raakt met hun derde album Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and The Sun Shined. Inderdaad, dat is een flinke mond vol. Onder de bezielende leiding van Steve Albini hebben deze Japanners een album gemaakt dat me bij de eerste beluistering direct op dezelfde manier ontroerde als de eerste keer dat ik Explosions In The Sky’s Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever hoorde. Bij de naam Albini vrezen de meesten een droge, grove productie. Daar is op Walking Cloud absoluut geen sprake van. Albini laat hier horen dat hij het ook echt wel anders kan. Alle nummers zijn fenomenaal in balans en voorkomt schadelijke overdaad. Je glijdt ongemerkt zo van een prachtige laag kolkende gitaren weg in een laag strijkers om vervolgens opgejaagd te worden door een kolkende baspartij en stuwende drums waarna de gitaren weer de overhand nemen in een ziedende explosie. Pats! Daar rolt een traan over mijn wang. Pats! Nog één. En nog één en nog één. Het voelt in het begin alsof iemand begint met een veertje je aait, maar dat blijkt vervolgens een meedogenloos scherp mes te zijn. En deze laat een gapende wond achter. Weergaloos.
mij=Rykodisc