Eigenlijk snapte ik het niet. Ray Wilson had één klein hitje gehad met zijn bandje Stiltskin dankzij een spijkerbroekenreclame. En een redelijke plaat afgeleverd daarna met zijn band. Toen zat hij plotsklaps in Genesis. Waarschijnlijk nog wel het meest tot zijn eigen verbazing. Calling All Stations verbaasde mij in positieve zin. Live stond hij ook nog zijn mannetje in Ahoy, maar in Amerika moesten ze er niets van hebben. En de twee over gebleven leden van Genesis ook niet meer. Exit Ray. Sindsdien doet Ray waar hij zin in heeft. Neemt soloplaten op en leent zijn warmheze stem uit aan artiesten die hij interessant vindt. Bijvoorbeeld “Yet Another Day” van Armin Van Buuren. En daar hoort RPWL blijkbaar ook toe. Deze gewezen Pink Floyd-coverband wist Wilson te strikken voor één nummer (“Roses”) op hun nieuwe plaat World Through My Eyes. Ik denk dat de huidige Pink Floyd verdomd graag albums als World Through My Eyes zou willen maken. Dit album ligt in het verlengde van wat Floyd deed op de albums na het vertrek van Waters, maar is wel beter. Yogi Lang en consorten hebben het Floyd-geluid bijvoorbeeld verrijkt met oosterse invloeden (vooral het percussiewerk). En met Ray Wilson dus. Best dapper van Lang dat hij de microfoon aan Wilson laat voor “Roses”. Hij kreeg het nummer zelf niet op bevredigende wijze ingezongen. Terwijl zijn Engels met typisch Duits accent door de jaren eigenlijk alleen maar verbeterd is. Het tekent de drang naar perfectie die je terug hoort op World Through My Eyes. Ik ga niets roepen over Kuip-concerten, maar ehhh ach, waarom ook niet. Kunnen ze ook nog wat nummertjes van hun voorbeelden doen.
mij=Inside Out / Suburban