Een verroest barrel uit de jaren vijftig in een verdord veld staart me aan vanaf de hoes. De rest van het artwork verwijst ook naar auto-onderdelen. “Hmm, Americana”, denk ik. Lekker rauwe muziek, met mondharmonica, lekkere rammelgitaartjes. Ik ga er eens lekker voor zitten. Na drie maten weet ik al dat ik me ernstig vergist heb. Miles Above maakt hypercommerciële college radio rock. De gitaren zijn stevig, maar niet té stevig, de songs zitten goed in elkaar maar zijn geen moment inventief te noemen, de zang en koortjes zijn precies goed gemaakt om meteen mee te zingen, kortom: wat er eventueel aan verrassing inzat is er volkomen uitgetimmerd. Op het laatste nummer na overigens, want daar komen ineens doedelzakken tevoorschijn. Nou zal Miles Above niet zo met dat gebrek aan verrassing zitten, want deze driemansband-met-gelegenheidsbassist zal er in de Verenigde Staten vast een goed belegde boterham mee verdienen. Voor Europa is het net allemaal iets te braaf en te veilig gedaan. Liefhebbers van het genre moeten zeker even luisteren, want het is zeker geen slechte plaat. Het steekt echter niet boven de rest uit, dus meer dan die liefhebbers zal Miles Above niet bereiken. Miles Above is een beetje een Opel. Het rijdt, niemand zal het ècht slecht vinden, maar opvallen zit er ook niet in. Het verkoopt dus vast goed, maar File Under-lezers zijn nu eenmaal meer geinteresseerd in de meer opvallende modelletjes. Ook in mijn cd-speler zal deze cd weinig kilometers draaien…
mij=Escape / Bertus