C/4 – The Collective

Op de middelbare school hadden wij een fantastisch instituut genaamd het Populair Muziekconcours. Dit hield zoveel in dat alle schoolbandjes eens per jaar de gelegenheid kregen om op drie, door de school verspreidde, podia hun kunsten aan een aanzienlijk publiek te vertonen. Uiteindelijk werd er dan een winnaar uitgeroepen door een ‘vakjury’ (lees: docenten die wel eens een cd van de Beatles beluisterden) en door ‘het publiek’. Nu kunt u zich voorstellen dat het niveau van de bandjes onderling nogal verschilde. Waren er enkele semi-professionele groepen met bovengemiddeld materiaal aanwezig, het meerendeel bestond toch uit minder getalenteerde pubers die zich de 20 minutes of fame goed lieten smaken. Zoals bij zoveel wedstrijden was het de band met de meest aanwezige achterban die jaar na jaar met de prijs aan de haal ging. Echte aandacht voor talent was er niet, als je maar genoeg vriendjes mee nam. Eigenlijk een soort muzikale Dutch Bloggies, zo u wilt. Ik moest meteen aan dit concours denken toen ik The Collective van het Arnhemse C/4 beluisterde en mij enigszins in hun geschiedenis verdiepte. Zeker geen onaardige muziek hoor, een prima productie en acceptabele crossover liedjes, compleet met bijbehorende scratcher en ratelende raps. Niets bijzonders onder de zon ook. Nu-metal geeft zijn langste tijd wel gehad en alles voelt aan als een tevergeefse poging hier nog iets aan toe te voegen. Het lijkt heel wat maar naar mijn bescheiden mening is C/4 toch vooral een uit de klauwen gegroeid schoolbandje zonder echt eigen stijl maar wel voorzien van een trouwe schare fans, die ieder optreden weer tot een feest maken. Fans die waarschijnlijk al jarenlang trouw zijn en weinig oor hebben voor originaliteit en aanverwante zaken.

mij=Eigen Beheer