Als klein ukkie zag ik het niet. De draadjes. De handpoppen. Dat het gewoon allemaal werd gedaan met een blauw scherm. Mijn eigen fantasie, daar kon geen Computer Generated Image tegenop. Als ik ze nu bekijk moet ik er vaak om lachen. Ik zie die magie niet meer. En waar ik voorheen rubber zag, zie ik tegenwoordig nulletjes en eentjes. Ik speel toch echt liever zelf de held een computergame dan naar een film te moeten kijken die voelt alsof ik het over de schouder van een gamer meebeleef. “Mooi gemaakt,” zeg ik dan. Maar ik voel niks. En dan heb ik het nog niet eens over “The making of…” gehad. Kookprogramma’s voor special- effectofielen. In mijn puberjaren likte ook ik m’n vingers erbij af. Is de magie dan bij me verdwenen? De kinderlijke fantasie? Gelukkig niet. Zet ik bijvoorbeeld de gelaagde muziek vol experimentele klanktapijtjes van Eluvium op en ik leun achterover met de ogen gesloten, dan draait mijn fantasie overuren. Dat wist Matthew Cooper de vorige keer al bij mij te bewerkstelligen door me aangenaam te verrassen met z’n meeslepende pi anosolo’s. Dit keer creëert hij met de nodige elektronica zijn eigen universum. Ik zie werelden die volgens de wetten van de logica niet eens zouden kunnen bestaan. In kleuren waarvan ik naam niet eens weet. Ik zie zo veel moois. Geen rubber. Geen draadjes. Geen blue- screen. Geen nullen. Geen enen.
mij=Temporary Residence / Konkurrent
Deze man heeft inderdaad een fijn gevoel voor soundscapes en melodiën. Matthew is daarbij ook een grote influence op mij en mijn eigen muziek, ik hoop hem dat ook op een dag te kunnen vertellen. Dat lijkt me vrij eervol.
Ah; het is fijn om jezelf te verliezen in muziek en het punt dat Matthew zelf ook erg existentialistisch in het leven staat sluit ook goed bij mij aan en voor mij is dit ook erg goed in zijn muziek te horen. Wellicht is dit zijn manier van ontsnappen aan de maatschappij ..
_
Michel.