Eigenlijk is het niet zo slim om hier een stukje over Mary Gauthier te gaan schrijven. Wie wil nou zijn vriendin met anderen delen? Ik heb namelijk al een paar jaren stiekem een lat relatie met deze Amerikaanse. Deze is zo geheim dat ze zelf nergens van weet. Af en toe komt ze even overwippen naar ons land voor een reeks aan concerten, want haar alt.kuntry-liedjes doen het goed in ons land. Ergens zien we elkaar dan. Ze vertelt dan prachtige soms wat zware verhalen die haar nummers ondersteunen. Ze heeft veel ellende meegemaakt in haar leven. Dit weet ze vanaf 1997 om te zetten in albums die de ellende bij mij thuis brengen, maar wel op een wijze die hoop biedt. De reden dat ik toch iets over haar schrijf is dat er een nieuwe plaat is getiteld No Mercy. Het vierde album gaat door waar de vorige ophield. De plaat werd opgenomen met hetzelfde vast team aan musici met onder hen producer Gurf Morlix. Een lekker draaiend team moet je immers niet vervangen. Voor het merendeel van de songs deed Gauthier wederom zelf het schrijfwerk. Hier en daar zocht ze assistentie of leende een nummer van Fred Eaglesmith en Harlan Howard. Het meest opvallende is echter dat ze haar eigen “I drink” weer opnieuw opnam. In deze versie is het minder ruw dan de uit 1999 stammende versie. Haar ellende lijkt hierdoor wat verder weg. Toch is het niet minder knap gedaan. Mijn liefde voor haar en haar muziek is er na al die jaren nog steeds. Mary, tot gauw.
Kus van je Ewie.
mij=Lost Highway / Universal
Even zeuren, het album heet Mercy Now en niet No Mercy…
Het is een prachtig album en haar optreden vanmiddag in Paradiso was ook weer prachtig.