Droefsnoet Bill Callahan heeft voor zijn nieuwe plaat de rare haakjes om zijn alter ego laten vallen, zodat we weer gewoon Smog kunnen schrijven, in plaats van (Smog). Verder is A River Ain’t Too Much To Love een logisch vervolg op zijn voorganger. Na een eerste beluistering kunnen we vaststellen dat de zelfverklaarde kluizenaar nu definitief in zijn derde fase is beland. Na de tapeloops en cut-ups van zijn eerste platen (hoogtepunt: debuut Julius Caesar) en de georkestreerde platen daarna (hoogtepunt: Red Apple Falls), klinkt het sinds Supper vooral spaarzaam. Spaarzame, repetitieve gitaarklanken en de sombere stem die de wereld kond doet van zijn zwartgallige en soms sarcastische gedachten, daarom draait het hier. Zijn teksten zijn desondanks minder somber dan we gewend waren, met vooral aandacht voor de schoonheid en troost van de natuur, onder meer in een bewerking van de traditional “In the Pines”. Dat er in de natuur dan weer ‘muddy rivers’ zijn en bossen waarin hij begraven wil worden, hoort bij Bill Callahan. Maar de terugkeer naar eenvoud, weg van alle opsmuk is het meest aantrekkelijk: ‘To take a wife and no paper, never again to wonder, did that rapper rape her.’ Waarmee Smog zelf een verklaring geeft voor de prachtige, kale klanken op zijn tiende CD.
mij=Domino / Munich