Je hebt van die bands die je raken, ook al kun je rationeel bedenken dat het echt niet allemaal even goed is. Voor mij was Diamond Head zo’n band. Een Engelse band die uiteindelijk het bekendst is geworden doordat de heren van Metallica hen voortdurend als belangrijke invloed aanwezen. Op de meeste van slechts 5 studio-albums in 25 jaar (!) zong Sean Harris. Eigenlijk helemaal niet zo’n goeie zanger, want zijn vibrato leek vooral het gevolg te zijn van gebrek aan lucht aan het einde van een regel. En toch, je herkende hem daardoor uit duizenden. Daardoor, en door de bijna Arabische jengeltjes die hij gebruikte. Het is nu 25 jaar later, Diamond Head komt maar een enkele keer uit de cd-kast en plots hoor toch ik weer zo’n stem, compleet met ademnood en jengeltje. Het is niet Sean Harris, maar Nicholas Georgakopoulos, zanger en drummer van het Australische progrocktrio WithoutEnding. Ook de muziek blijkt Diamond Head-kwaliteiten te hebben: de gitaarsolo’s zijn – zeker voor progrockbegrippen – zeer bescheiden, het zijn de slaggitaarpartijen die de songs bepalen. De zang van Georgakopoulos in de overwegend mid-tempo songs draagt daar ook aan bij. De eerste keer gaat het allemaal nog wat langs je heen, maar bij iedere luisterbeurt meer word je langzaam meegezogen in de gestaag voortploegende klanken. Een paar keer is er een zangeres te horen, maar verder is het stevige, riff-georiënteerde progrock wat de klok slaat. Dat klinkt saai, maar wie Diamond Head of King’s X kent weet wel beter. Verslavend is een beter woord.
mij=Progrock / Bertus