Een platenmaatschappij kan meer kapot maken dan je lief is. Dat werd bewezen met Heather Nova‘s albums Siren en South. Twee platen waarop de platenmaatschappij krampachtig probeerde om Heather in een mainstream-jasje te proppen en dat ging dan ook grandioos verkeerd. Vooral South is een overgeproduceerd gedrocht geworden. Heather nam daarom wat gas terug en bracht als reactie Storm, een vrijwel akoestisch album, dat ook niet helemaal bracht wat ik ervan verwachtte. Alle redenen om toch wat twijfels te gaan krijgen over het verloop van haar carrière. Die moet zij zelf ook gehad hebben, want ze nam het heft in eigen hand, donderde de platenmaatschappij eruit en nam de tijd om moeder te worden. En nam tussendoor een nieuwe plaat op. Wederom een reden om even je wenkbrauwen te fronsen, want zou de vrouw die zo vrijuit over de liefde kon zingen zich nu gaan vergrijpen aan babyliedjes? Gelukkig niet! Slechts één nummer op Redbird gaat erover. Voor de rest is het een redelijk vertrouwde Heather Nova-plaat. Opener Welcome, geschreven met Dido, rockt als vanouds en voor de rest is het de heerlijke gebruikelijke afwisseling van “hard” en zacht. De cover die normaliter bij de toegift gespeeld wordt, is dit maal opgenomen op de plaat (Wicked Game). De plaat riekt alweer lichtjes naar Oyster, hoewel het dat niveau nog niet heeft, maar het is een hele geruststelling dat Heather het dus toch nog kan. En het doet vooral uitkijken naar de komende tour, waarin samen met vaste gitariste Berit Fridahl het tempo iets omhoog zal gaan en wat gescheur links en rechts niet geschuwd zal worden. Kortom, Heather lijkt de zwangerschap goed doorstaan te hebben en ik kijk uit naar de liveconcerten. En ik hoop stiekem dat George de kans krijgt om hier ook wat kiekjes te schieten…
mij=Sony