Les Georges Leningrad – Sur les Traces de Black Eskimo

les_georges_leningrad-sur_les_traces_de_black_eskimos.jpg
Eigenlijk is de definitie van muziek zoals deze door de online Van Dale Hedendaags Nederlands wordt gegeven best een goede: geluid, voortgebracht door de menselijke stem of door instrumenten omwille van de schoonheid van dat geluid of als expressie van gevoelens. Over smaak valt meestal wel te twisten, dus wat de invulling van schoonheid ook moge wezen, muziek is en blijft geluid. En over wat geluid is, daar hoeven we over het algemeen geen discussie over te voeren, tenzij met doven en slechthorenden. Afijn, Les Georges Leningrad zijn een beetje gek. Of Sur les Traces de Black Eskimo nu is ontstaan omwille van de schoonheid of als expressie van gevoelens doet er eigenlijk niet toe. Dat schoonheid tegenwoordig uit het engagement of uit het experiment kan en vaak moet worden gehaald en dat de expressie van gevoelens soms noopt tot het gebruik van chaotische, niet altijd melodieuze oplossingen, bewijzen ook Les Georges Leningrad. Het verhaal achter de cd beschrijft misschien wel het beste waar deze muziek over gaat: ‘We decided to go [to the North Pole] and spend a winter, to get in touch with nature. Then we found these giant paws and we followed them. They ended up in this small village of Black Eskimos who had evolved by themselves for years. They were totally rude, but were people who didn’t get spoiled or get into the same world as us. They were eating each other, but there was something really beautiful in them. We decided to play some music with them and we got friends. That’s how we ended up with this album, trying to go even deeper into those sounds that make you eat with your hands again.’ Meteen afschrijven als idiote elektro, of als niet ter zake doende no wave of postpunk, lijkt mij wat voorbarig. Ze waren immers ook al te vinden op Rough Trades postpunkverzamelaar. Bovendien schijnt deze band als live act overrompelend te zijn en er uit te zien als modern theater (al zijn ze daar natuurlijk niet uniek in). Toch balen dat ik laatst in Nijmegen niet heb kunnen zien wat er van de zwarte eskimo’s is overgebleven.


mij=Tomlab / Konkurrent

Een reactie

  1. Stonehead

    Les Georges Leningrad waren geweldig op het Valkhof! Ze speelden na Woost en ongeveer iedereen lag dubbel van het lachen nog voordat er een noot gespeeld was. Aan de andere kant valt er ook wel degelijk op LGL te dansen, al is het schijnbaar geimproviseerde vreemde herrie. Grensverleggend mag je ze wel noemen.

Laat een antwoord achter aan Stonehead Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven