Na in zeven jaar evenveel studioplaten plus twee liveregistraties te hebben uitgebracht onder de naam Songs: Ohia, besloot voorman Jason Molina de titel van de laatste Songs: Ohia-CD, Magnolia Electric Co., te gebruiken als nieuwe bandnaam. Dat suggereert op zijn minst een grote koers- of bandwijziging of andere verandering. Maar niets van dat al: op zijn voorlaatste platen experimenteerde hij al met seventies-invloeden en opener “The Dark Don’t Hide” klinkt meer als Neil Young dan ooit (Jason Molina is overigens de zoon van Ralph Molina, drummer van Neil Young’s Crazy Horse), vooral dankzij het typische gitaargeluid. Daarna wordt flink op de rem getrapt. “The Night Shift Lullaby” is een langzame countrytrack, gezongen door bluegrass-zangeres Jennie Benford die het nummer ook schreef en op meer songs van deze plaat meedoet. Het droevige “Leave The City” opent met een trompet en klinkt alsof het – maar dan aangekleed – van een van de eerste Songs: Ohia-platen afkomstig is. De treurige en altijd bijna overslaande stem van Jason Molina is vrijwel onveranderd ten opzichte van bijvoorbeeld zijn debuut The Black Album en klinkt zo nu en dan nog steeds alsof hij het broertje is van Will Oldham (bijvoorbeeld op het geweldige “Northtstar Blues”). Zo blijkt maar, na de blues komt nog meer blues, pijnlijk, maar bloedmooi.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent
De audio-linkjes zijn ietwat verknipt…
@Arthur: nu beter.
maar nu is de afbeelding te groot 😉
@T-tusz: zo dan! 🙂