Als je in een stad als Arnhem woont dan ontkom je niet aan de drugs. Bij mij om de hoek zijn een reeks koffieshops waar je meer doet dan koffie drinken. Ook in het uitgaanscircuit komt de walm me geregeld tegemoet. Ikzelf heb niets met softdrugs, maar of het erger is dan alcohol betwijfel ik. Het kan echter erger. Ik kwam de afgelopen weken twee weken mensen tegen die zwaardere stuf gebruiken, waarschijnlijk cocaïne. Als je een blik werpt op de verslaafden die rondzwerven kun je moeilijk beweren dat je gelukkig wordt van drugs. Dat ik toch een beetje schuldig voel is te wijten aan de nieuwe cd van Trespassers W. Deze muzikanten rond de Hagenees Cor Gout brengen namelijk een tweede plaat uit in het drieluik sex, drugs en rock ‘n’ roll onder de titel: The Drugs we all need. Hierop staat een liedje over zwarte koffie. Als ik ergens niet zonder kan dan is het … De plaat die zeventien liedjes bevat raakt zo meer onderwerpen rond die thema. Muzikaal is het een erg vreemde plaat: mooie liedjes á la Belle and Sebastian, psychedelica, symfo-invloeden, geblaas op koperwerk, orgeltjes, gitaargejengel, vleugjes Syd Barrett, John Cale, U2 en Frank Zappa en weet ik wat nog meer voor invloeden. Geen makkelijke kost, maar wel erg verrassend. Ik zou dit toch wel verkiezen boven een zware drugscarrière. Hier zou een mens namelijk wel eens gelukkig van kunnen worden. Mijn vriendin vatte het als volgt samen: “Grappige plaat.” Ja, dat wilde ik in zoveel woorden zeggen. Ik wil alleen wel het laatste woord.
mij=Somnimage / Konkurrent