Welk een verademing! Een bandnaam verzinnen die op zichzelf al reden genoeg is om van de muziek te houden is iets waar veel nieuwe bandjes zich te snel van af maken. En dan, dat album. Het eerste lied beginnen met een orgeltje en een – het lijkt wel door een megafoon – vrolijk verzoek om in je handen te klappen, aangevuld met een koortje en daarna het gevraagde handengeklap, mag met recht een van de beste openers van in elk geval dit jaar genoemd worden. Een opening als een statement, voor band en voor cd, dat zouden ook meer bands moeten doen. Pats, daar zijn we. Dat idee. Een ware openingsact, en daarna de liedjes. “Clap Your Hands!” – want het eerste liedje heet zo – is de aankondiging voor een prachtige cd waar ik weinig minder leuks aan kan ontdekken. Ik vind muziek vaak grappig, of goed, of intrigerend, of om stil van te worden, of om heel hard op te dansen. En soms is een cd omgecompliceerd leuk en dáárom mooi. Clap Your Hands Say Yeah maakt simpele popliedjes, zoals popliedjes horen te zijn: melodieus, catchy, opzwepend, een stap in de richting van wereldvrede, lieflijk, hieperdepiep hoera, en dan met veel gevoel, zeker ook in een soms wat wanhopige, maar ook optimistische stem, en ook nog hier en daar een verrassing in de vorm van een orgeltje, een synth of een ander hee-wat-is-dit-nu-weer-voor-een-geluid, soms paradoxaal interveniërend met de rest. Nou, dat surprise-ei kan inpakken met zijn drie wensen in één, CYHSY laat er veel meer voor je uitkomen. Ik ben verliefd op CYHSY en probeer thans bergen te verzetten om volgende week op dat concert te geraken.
Clap Your Hands Say Yeah speelt 12 november in Paradiso
mij=V2
Link met het concertrecensie. Wel leuk