Alle takken dragen een laagje sneeuw in de binnentuin. En één meesje kan zo’n tak er ook nog wel bij hebben. Maar een tweede niet. Er ploffen allerlei hoopjes wit recht naar beneden, midden door de nog geluidloos dwarrelende plukken die uit de grijze lucht komen. De sneeuw is nog zo felwit dat het ondanks de wolken wel drie keer zo licht lijkt als normaal. Ik houd van dit weer. Het hoeft niet eens romantisch te zijn. Net zo mooi is het ‘s avonds in het centrum, als het stadslicht de vlokken uit de hemel een snelle schaduw geeft. Als de laatste kinderen sneeuwballen gooien op Plein 44. Als de grote witte vlakte wel een monument lijkt voor het ene bierflesje dat opvallend maar eenzaam in het midden staat. Als de oude mensen met zijn tweetjes lachend en mopperend naar het café glibberen. Als Emma Peel voorzichtig haar twijfels aan je opbiecht, en even later een paar strijkinstrumenten haar troostend om de schouders slaan. “Will you come and meet me? Like you said you would?” En dan is ze opeens weer uitgelaten, tekent ze figuren in de sneeuw en gooit ze vrolijk een klodder richting een vriend die uit een raam hangt. Oh, haar telefoon gaat. Hét moment om haar zelf even op een flots te trakteren. Emma Peel is een lief Amsterdams trio, een beetje lo-fi in de stijl van Bettie Serveert, en Microgynon Girl is typisch zo’n niet heel opvallend, maar fraai album dat iedereen vergeet. Terwijl het eigenlijk alles in zich heeft: het is een album waarnaar je aandachtig kunt luisteren, maar ook een gevarieerde sfeerplaat die ook prima geschikt is als werkmuziek of surprise. En “UFO Song” is zelfs helemaal in de roos: dat liedje kan zo de radio op.
mij=Triple S / Konkurrent