“Wat een klereherrie,” aldus de woorden van mijn nietsontziende vader. Daar ben je als The Maharajas mooi klaar mee. Normaal gesproken had ik de muziek van de Zweedse garagerockers nooit opgezet tijdens zijn aanwezigheid, maar tijdens de schilderactiviteiten in onze nieuwe woning wil een mens wel eens wat anders dan Arrow Classic Rock. Het resultaat van deze mening is dat ik het weer recht kan breien. Het valt in mijn oren namelijk best mee. Oké, The Maharajas, rocken rechtstreeks op hun doel af met hun sixties deuntjes door een orgeltje, de drum, spetterend gitaarwerk en een stem met een rauw randje. De productie is echter wat aan de brave kant en maken dat het eigenlijk ook voor de mindere ruigpoten onder ons best verteerbaar is. The Maharajas doen verder wel aan hun Zweedse collega’s van Mando Diao denken en die zijn toch ook redelijk in hun missie geslaagd. De cd bestrijkt net een kleine 33 minuten. Deze ouderwetse lengte met een sterke selectie maakt dat ik ze de programmeurs van de festivals het komend seizoen aanraad zonder ze zelfs live gezien te hebben. The Maharajas lijken me alleen maar verder te kunnen groeien. Ook moet er wel een culthit met bijvoorbeeld I’m cracking up inzitten die over een aantal jaren dan op Arrow Classic Rock gedraaid kan worden. Misschien komen ze dan zonder opmerking van mijn vader zijn zware selectie voorbij.
mij=Low Impact / Sonic