‘Woeha!’ schreeuwt mijn kamergenoot. Nou ja, een vergelijkbare kreet dan, maar ik houd van Woeha, dus ik maak er gewoon van dat hij dat zo schreeuwde. ‘Spaanse punk! Daar ben ik gek op! Dit lijkt op Los Ass-Draggers!’ Ik sta even met mijn oren te klapperen van deze obscure vakkennis waarmee je volgens mij zo bij de quiz Joost-mag-het-weten bij ZoeyZo een jaar zijn auto kunt winnen en een daglang rondrijden in een limo met Katja Schuurman. Los Ass-Draggers, nog noooooooooooooit van gehoord. Mijn kamergenoot dus wel en voor ik het weet vliegen de namen van obscure garagerock en -punkbands me om de oren. 99% zegt me echt in het geheel geen hol. Wat niet wil zeggen dat ik niet erg opgewonden raak van The Playmobils. Dit deels Zweedse (Martin Savage), deels Engelse (Eric Ulcers) en dus ook Spaanse (Joe The Dog) trio stampt hardhandig vers geoogste boerenkool tot stamppot, zo ze al van het bestaan van boerenkool zouden weten. In nog niet eens een half uur raffelen ze twaalf tracks af met eigenlijk al alles zeggende titels als “Action Rock Shrunk My Cock” – alleen al om deze titel moet je eigenlijk verplicht deze plaat in je platenkast hebben – en “Shake That Monkey”. Een plaat met veel diepgang dus en dat dan ook nog eens op een plezierige manier gebracht. Typische Spaanse punk dus volgens mijn kamergenoot. Volgens mij gewoon lekker ongedwongen gespeelde bluespunk. En speciaal voor de fans van Los Ass-Draggers: Mr. Bratto himself heeft het artwork verzorgd.
mij=P.Trash / Clearspot
Woeha!!
Werd wel tijd voor zo’n leuk plaatje! Fijn hoor, als je op de fiets zit en de enige gedachte in je hoofd is Action Rock Shrunk My Cock.