Ooit zag ik de Spaanse Amparo Sánchez met haar band Amparanoia optreden op de Antwerpse variant van Festival Mundial. Misschien kwam het doordat het daar zo heerlijk lag, in het gras met een biertje in de hand, maar het optreden heeft weinig indruk gemaakt destijds. Het leek nogal een follow-up van de die zomer erg succesvolle Manu Chao, maar dan wat wilder en lawaaiiger dan die bedaarde landgenoot van haar. Op ‘La Vida Te Da’ heeft Amparo óf wat gas teruggenomen, óf het lag destijds aan mij en het mooie weer, maar ze zingt nu alsof ze een zangeres van het betere levenslied is geworden. Mooie, ingetogen liedjes met hier en daar een flinke lik rumba en up-tempo (Tiempo pa mi), maar nergens overheersende begeleiding. Verder staan er vrolijke, bijna Midden-Amerikaanse stampers als ‘Permites Madrecita’ en het reggae-achtige ‘Jungle 3’ op de plaat. Eigenlijk wel een mooi alternatief voor die beroemde zingende legendes uit Cuba. Op de eveneens bijgevoegde DVD staan een drietal promotiefilmpjes: “We brengen zowel het mooie als het droeve uit het leven, met overheersende vrolijkheid”. Voegt eigenlijk niet veel toe, maar ach, het zit er zomaar bij. Wel een goede timing om dit album in de winter vast uit te brengen, je proeft er bij voorbaat de zomer al in.
mij=PIAS