Dismember – The God That Never Was

dismember-the_god_that_never_was.jpgVolgens de Flora- en faunawet zijn de bruine kikker, de middelste groene kikker, de meerkikker, de boomkikker en de heikikker beschermde diersoorten. Daarom worden er bij de biologieles tegenwoordig nog weinig kikkers ontleed. Een rat, zolang het geen woelrat is, mag wel weer. Het enige dat wij mochten bij biologieles was een paar rietjes steken door een varkenshart om te kijken hoe de bloedvaten met elkaar verbonden waren. Een echte ontleding zat er niet in, zodat ik niet echt kan zeggen of dat een heel bijzondere ervaring is. Hetzelfde geldt eigenlijk ook een beetje voor Dismember. Deze sympathieke band stamt uit dezelfde tijd dat ik met rietjes in de weer was en heeft samen met onder andere Entombed en At the Gates aan de wieg gestaan van die typische Zweedse old-school death metal. Hard, agressief, afgewisseld met melodie en gitaarsolo’s. Mijn aandacht lag eigenlijk altijd bij die andere bands. Pas in 2004 ben ik aangehaakt bij Where Ironcrosses Grow. Ik weet dus niet hoe goed de klassiekers waren, om de doodeenvoudige reden dat ik ze te laat gehoord heb. De nieuwe The God That Never Was bevat, net als zijn uitstekende voorganger, echter genoeg memorabele songs om indruk maken. Luister maar eens naar het opperbeukende “Autopsy” en “Into The Temple Of Humiliation”, of de meer melodieuzere werkjes “Phantoms (Of The Oaths)” en “Where No Ghost is Holy”. Na bijna twee decennia is er aan inspiratie geen gebrek en dat is altijd prettig om vast te stellen.


mij=Regain

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven