Als je zelf iets te vertellen hebt dan moet je dit doen. Uitstellen heeft geen zin, want voor je het weet is het leven voorbij. Die ballen moet een mens hebben. Zo ging Stef Camil Carlens uit dEUS om op een – in eerste instantie – geslaagde wijze met zijn eigen band verder te gaan. Zo ging de IJslander Bjorn Eriksson, de gitarist van Zita Swoon, zijn eigen weg met Maxon Blewitt. Dit levert nu een tweede album op getiteld When The Moon Winks. Eriksson blijkt echter nog steeds zoekende te zijn naar de juiste richting. Het is op het eerste gehoor een moeilijk toegankelijke cd geworden waarbij de jaren ’80-invloed van artiesten als Robert Palmer, The The en Talking Heads aangevuld met de blanke soul van David Bowie ten tijde van Young Americans (1976) ruimte krijgt. In de verte is er nog iets te horen van zijn vorige werkgever. Het tempo en de mate waarin de luisteraar meegesleept wordt gaat gedurende het vorderen van de cd langzaam omhoog. Dit wordt gedragen door een vette bas. Toch gaat het dak er nergens af. Het songmateriaal blijft klinken alsof er iemand constant op de rem trapt. De toegankelijkheid mag dan na een aantal draaibeurten vergoot zijn, Maxon Blewitt blijft voor mij een belofte die hopelijk de volgende cd echt gaat knallen. Ik heb namelijk het gevoel dat dit erin zit. Je hebt nu eenmaal auto’s op benzine en op diesel.
mij=Dim Din / Munich