Ik kan me er wezenloos aan ergeren dat in deze tijd iedereen in een religieus hokje wordt gestopt en dat daar óók nog eens allerlei vermeende opvattingen aan opgehangen worden. Ik ben namelijk overtuigd atheïst. Niet omdat ik me wil afzetten, maar gewoon omdat er volgens mij geen ‘hogere macht’ is. Hooguit noem ik me gekscherend wel eens een Pastafarian, als er weer eens iemand begint over Intelligent Design. Wanneer een bandje zich Fireball Ministry noemt heeft dat voor mij nog geen negatieve associaties. Wanneer ze op hun site de vergelijking met een kerk wat al te enthousiast doortrekken, begint het echter wat te kriebelen. Gelukkig neemt de cd die twijfels weg, want het is gewoon lekkere stonerrock. Ouderwets, zoals ze zelf al duidelijk maken met de titel Their Rock is Not Our Rock. Veel Sabbath – uiteraard -, een zanger die door een lekker rauwe stem voor de verandering eens géén kopie van Ozzy is en een sound die dertig jaar geleden gebruikelijk was. Deze band is in alle opzichten wat je verwacht bij een stonerrockband, of het zou moeten zijn dat één van de oprichters van de vrouwelijke kunne is. De productie is iets te ingetogen naar mijn smaak. Met een iets helderder sound was deze plaat de speakers uitgeknald, nu blijft het soms net iets te braaf. Dat is jammer, want de songs – hoewel zo origineel als het rijm van André Hazes – zijn lekker lome rockers met soms een southern rock feel. Het doet mij hier en daar denken aan één van mijn obscuurder favorieten: het debuutalbum van The Godz. Een betere productie en dit was een heerlijke plaat geweest. Nu blijft het oordeel steken op “leuk”.
mij=Century Media / Suburban