Hugo Race is geen vrolijk ventje, depressies waren niet bevorderlijk voor zijn productiviteit. Ook zijn nieuwe cd bevat geen happy-happy-joy-joy-deuntjes. Maar dat betekent niet dat je deze cd voorbij zou moeten lopen. Hoewel Race allerlei muziek maakt, van garagerock tot ambient, is dit album het beste te omschrijven als een combinatie van de sombermanszang van Leonard Cohen, de grotestadsblues van Nick Cave en de hypnotiserende keyboards van Barry Adamson. Pas als ik achtergrondinformatie zoek, ontdek ik dat de overeenkomsten met de laatste twee niet toevallig zijn. Race is mede-oprichter van Nick Cave’s Bad Seeds, het bandje waarin ook Adamson zijn sporen verdiende. Hugo Race brengt nu voor de negende keer een cd uit met het Berlijnse collectief True Spirit. Ik ben geneigd de term “soundscapes” te gebruiken, maar tegelijkertijd zou ik Race daarmee tekort doen. Het zijn namelijk wel degelijk echte liedjes. Ook dat is een overeenkomst met Barry Adamson. De songs zijn over het algemeen relatief traag en worden opgebouwd uit repeterende klanken van (slide)gitaren, mellotron, blassinstrumenten en soms wat meer, soms wat minder synthesizers. Dat wil overigens niet zeggen dat er niet ook wat meer rechttoe rechtaan liedjes zijn, maar zelfs die worden door het donkere stemgeluid van Hugo Race anders dan anders. De productie is helder en laat alle instrumenten en zang goed doorklinken. De teksten zijn een en al ellende, dus als je in een labiele bui bent moet je daar vooral even niet naar luisteren. Maar het was vast al duidelijk: een gewoon plaatje is het niet. Misschien heb je wat meer tijd nodig om de schoonheid te ontdekken. Het is in elk geval de moeite waard om die tijd te nemen.
Op 16 april aanstaande is Hugo Race live te zien in Patronaat Haarlem.
mij=Glitterhouse / Munich
Op vrijdag 14 april: Hugo Race & True Spirit in Merleyn, Nijmegen